Rottur

Helgin var mér góð.  Mér tókst meira að segja að glugga í bækur og eins oft fletti ég í ljóðabókum.  

Eitt af þeim ljóðum sem töluðu hvað sterkast til mín -nú sem oft áður- var ljóðið „Rottur“.  Það á bara eitthvað svo helvíti vel við núna.  Verst hvað það á oft við á okkar góða landi.

Rottur

Milli þils og moldarveggja

man ég eftir þeim,

ljótu rottunum

með löngu skottunum

og stóru tönnunum

sem storka mönnunum,

sem ýla og tísta

og tönnum gnísta

og naga og naga

nætur og daga.

Fjöldi manna

felur sig á bak við tjöldin.

Þeir narta í orðstír nágrannanna,

niðra þeim sem hafa völdin,

eiga holu í hlýjum bæjum,

hlera og standa á gægjum,

grafa undan stoðum sterkum,

stoltir af sínum myrkraverkum.

Allar nætur, alla daga

er eðli þeirra og saga

að líkjast rottunum

með löngu skottunum

og naga og naga.