Afhelgun samfélagsins

Eftir hrun var rík krafa um uppstökkun í samfélaginu. Sjónarmið sem þar til höfðu ekki átt upp á pallborðið lögðust þá í árfarvegi óánægju og vantrausts. Stjórnvöld og þrýstihópar með róttækar skoðanir fengu óvænt..

..tímabundið fylgi og sáu sér leik á borði til að koma áratugalöngum róttækum baráttumálum sínum til framkvæmda.  Þrátt fyrir að sökudólgar og sakborningar í hruninu séu tiltölulega fáir þá skyldi engu eyrt og gamalt skyldi fá nafnið nýtt fyrir framan nöfn sín.  Nýju bankarnir, nýja stjórnarskráin, nýju framboðin, nýja Ísland.  Allt hið eldra var nú orðið vont og allt hið nýja átti að vera gott.  Niðurstaðan sem við stöndum frammi fyrir er að of stóru leiti afhelgun þeirra gilda sem mótast hafa með þjóðinni í aldir.

Þjóðkirkjan og hin kristna trú er tabú.  Þjónum kirkjunnar er vísað úr skólum landsins og börnunum er bannað að stunda þá helgisiði sem hingað til hafa til dæmis fylgt skólastarfinu í kringum jól.  Ríkissjónvarpinu þykir tilhlýðilegt að nota áramótaskaup til að ráðast að persónum nafngreindra einstaklinga sem vart geta talist opinberar persónur þótt þær hafi ratað í fjölmiðla.  Svo ekki sé minnst á að gantast sé með alvarlegustu fjöldamorð á friðartímum í sögu nágrannaþjóðar.  Ráðist er að grundvallar atvinnuveginum með offorsi og lögð fram stjórnarfrumvörp á alþingi sem ráðherrar sjálfir lýsa sem bílslysi.  Ekkert þykir eðlilegra en að stjórnvöld sitji áfram þegar 98% þjóðarinnar hafði lýst algeru vantrausti á stærsta embættisverki þeirra í þjóðaratkvæðagreiðslu um ICESAVE. Þingmenn mæta undir áhrifum áfengis í ræðustól. Í andstöðu bæði þings og þjóðar er sótt um aðild að erlendu ríkjasambandi sem felur í sér framsal hluta fullveldisins.  Stjórnarskráin sjálf er fótum troðin í skrípaleik sem nær hámarki þegar alþingi velur að sniðganga niðurstöðu hæstaréttar um að í fyrsta skipti í sögu þjóðarinnar hafi íslensk stjórnvöld haldið ólögmæta kosningu meðal þjóðarinnar.  Traust þjóðarinnar á þingmönnum, dómstólum, bönkum, ríkisstjórn og öllu öðru mælist við frostmark.

Þjóðin þarf á því að halda að jafnvægi komist á.  Hún þarf á því að halda að forystufólk sýni virðingu fyrir þjóðinni og hennar viðteknu gildum.  Að byltingunni ljúki og viðreisnin hefjist.  Þjóðin þarf ríkisstjórn sem stendur saman og hefur getu til að vekja traust í samfélaginu.  Hún þarf frelsi til athafna eins og hún hefur haft hingað til.  Þjóðin þarf kosningar og það eigi síðar en strax.