Er líf okkar betra?
Heimili og fyrirtæki á Íslandi glíma nú við vaxandi skrifræði og íþyngjandi regluverks sem skerða lífsgæði. Reglurverk og Evrópskar áherslur virðist í síauknum mæli sniðnar að öðrum veruleika en þeim sem blasir við hérlendis. Innleiðing persónuverndarlöggjafar Evrópusambandsins (GDPR) á Íslandi er eitt skýrasta dæmið um slíkt – og enn eitt merkið um að löggjafinn bregst hlutverki sínu í að verja samfélagið gegn óþarfa fjárhagslegri sóun.
Það er of mikill kostnaður fyrir íslensk fyrirtæki og heimili við að þvælas í gegnum íþyngjandi regluverk sem sniðið er að erlendum veruleika.
Evrópskt regluverk – íslensk byrði
Persónuvernd er án efa mikilvæg, en þegar reglurnar eru svo ólíkar íslenskum aðstæðum að þær verða að byrði frekar en lausn, er ástæða til að staldra við. Íslensk fyrirtæki þurfa nú að fóta sig í flóknum kerfum sem hönnuð eru með stórfyrirtæki í Evrópu í huga – en beitt án aðlögunar í smáu og gagnsæju samfélagi sem Ísland er.
160.000 vinnustundir – til hvers?
Samkvæmt úttekt vörðu 80 íslensk fyrirtæki samtals 44.000 vinnustundum í að innleiða GDPR. Heimfært á atvinnulífið í heild nemur þetta um 160.000 vinnustundum. Þetta er gríðarlegt vinnuálag – sem á meðan nýtist ekki til verðmætasköpunar, nýsköpunar og þjónustu við viðskiptavini.
Milljarðatölur sem enginn ræðir
Kostnaðurinn hættir ekki við innleiðinguna. Sömu 80 fyrirtæki þurftu í framhaldi af innleiðingu að verja um 330 milljónum króna á ári til að halda kerfunum gangandi. Á landsvísu jafngildir það viðbótarkostnaði upp á um 2 milljarða króna ár hvert. Þetta eru fjármunir sem annars gætu farið í lægra vöruverð, betri þjónustu eða hreinlega hærri laun.
Tími til endurskoðunar
Þingmenn, atvinnulífið og almenningur þurfa að staldra við og ræða af alvöru hvort núverandi stefna í persónuvernd sé í þágu þjóðarinnar – eða hvort hún sé í reynd að sliga kerfi sem á að þjónusta fólkið. Ef kerfi krefst 14 milljarða til að uppfylla eigin reglur, er þá ekki kominn tími til að spyrja: Fyrir hvern er þetta gert?
Betri vernd eða blekking?
Höfum við orðið öruggari, gagnsærri eða betur upplýst – eða höfum við einungis bætt við okkur fleiri vefkrækjum sem þarf að smella á, nýjum fundum með nýjum ráðgjöfum og meira regluverk sem fæstir skilja?
Við verðum að spyrja:
“Er líf okkar raunverulega betra eftir að búið er að verja þessum 160.000 vinnustundum og á annan tug milljarða í kerfi sem er hvorki sniðið að né útfært með hliðsjón af íslenskum veruleika? ”